Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie...

Cześć, to ja Maks. Jestem siwym konikiem, który całe życie pracował dla człowieka. Pamiętam, że jako źrebak biegałem z moją mamą po padoku, to były dla mnie bardzo szczęśliwe dni. Niestety ten czas trwał tak krótko.

Nie wiedziałem, że ludzie, którzy przyjechali do naszej stajni i karmili mnie smakołykami, chcą mnie zabrać na zawsze od mojej mamy. I stało się. Przywiązali mnie w wielkim samochodzie i odjechałem od wszystkiego, co tak bardzo kochałem. Długo płakałem. Cały czas marzyłem, że jeszcze kiedyś jeszcze zobaczę moją mamusię, ale lata mijały, a ja przestałem już wierzyć.

Przyjechałem do stadniny w której, zmuszali mnie do robienia dziwnych i ciężkich rzeczy. Musiałem poddać się człowiekowi, mimo, że często sprawiał mi ból, bo chciałem żeby był ze mnie zadowolony. Skakałem przez ogromne przeszkody, wszyscy klaskali i robili dużo hałasu. Z czasem się przyzwyczaiłem i mimo bólu pomyślałem, że może nie będzie aż tak źle.

Ale któregoś dnia zabrakło mi sił, aby pokonywać takie przeszkody. I znów jacyś ludzie, przyjechali po mnie, aby mnie zawieść do innej stadniny. Wówczas poprzednie życie wydało się całkiem znośne. Trafiłem do szkółki. Dzieciaki szarpały mnie za pysk i kopały po brzuchu. Pracowałem cały dzień w pełnym słońcu, nie miałem już żadnej nadziei, że będę kochanym i szanowanym koniem. Wspomnienia o mojej mamie dodawały mi jednak siły na kolejne dni i lata.

Aż któregoś popołudnia stało się nieszczęście, moje nogi odmówiły już posłuszeństwa i nie dałem rady dalej tak ciężko pracować, z dnia na dzień słabłem coraz bardziej. Mój gospodarz postanowił mnie sprzedać. Miałem nadzieję, że przejdę na emeryturę i będę mógł odpocząć. Jednak trafiłem w straszne miejsce, bardzo się bałem, było tam mnóstwo koni, rżały i uderzały kopytami o bruk, pomyślałem, że to już jest dla mnie koniec, bo kto kupi starego, ponad dwudziestoletniego, pozbawionego siły i schorowanego konia... Pogodziłem się z moim losem.

I nagle pojawiły się one, zaczęły rozmawiać z handlarzem, były zdenerwowane… Ale u mnie pojawiła się iskierka nadziei, była jak światełko w ciemnym tunelu. Przyjechałem do cudownego miejsca. Teraz mam wielu przyjaciół i pierwszy raz od rozstania z  moją mamą czuje się kochany i bezpieczny. Wiem, że nikt już nie zrobi mi krzywdy.

Czy nasz Maks mógł czuć takie właśnie emocje? Może przeżył nawet gorsze rzeczy. Tego w szczegółach nigdy się nie dowiemy. Ale zapisy w paszporcie dają pojęcie o kolejach jego losu. Obecny stan zdrowia konia wyraźnie dowodzi, jak bardzo był w swoim życiu eksploatowany.

Takie konie dostają bilet w jedną stronę i kończą na rzeźnickim haku. Aby móc ratować, właśnie takie skrzywdzone zwierzęta, pozbawione już szans - bardzo potrzebujemy Waszego wsparcia. Dla nas naprawdę liczy się każdy grosz. Jeśli nie uzbieramy na utrzymanie naszych podopiecznych, nie będziemy mogły dalej pomagać i ratować innych zwierząt w potrzebie. Dla Maksa zmieniło się życie, dostał to, na co zasługuje każde zwierzę  -  dom i kochających ludzi. Teraz przed nami duże wyzwanie, bo musimy utrzymać naszą gromadkę, złożoną z dziewięciu koni i krówki.

Wszystkie zwierzęta, które zostały przez nas uratowane trafiły do nas po tragicznych przeżyciach.

Gromcia – nie znalazła kupca na skaryszewskim targu, trafiła więc do tuczarni, która jest ostatnim etapem przygotowań w drodze na ubój, trzymano ją w ciasnej i w ciemnej komórce, gdzie była tuczona ziemniakami aż osiągnie odpowiednią wagę, aby zostać sprzedana na rzeź.

Piorun – zaniedbany koń, na targu nikt nie chciał mu pomóc, gdy stał wycieńczony, schorowany i prawie zagłodzony.

Silver – kucynka nienadająca się już do rekreacji, skrajnie zaniedbana, bita i poniewierana.

Bodzentynka – krowa, która miała dawać mleko, lecz aby stale mogła być mleczna, zapładniano ją ciągle i  rodziła swoje dzieci, które zaraz jej odbierano, by je sprzedać na rzeź.

Quentin i Plener dwa stare, nadmiernie wyeksploatowane konie, które zamierzano sprzedać, aby zyskać pieniądze przez ich śmierć. Nierozłączni przyjaciele, od których ludzie mogliby się wiele nauczyć. Quentinek jest niewidomy na jedno oko i bardzo skrzywdzony przez ludzi.

Ares i Fokus – dwa młodziutkie koniki polskie, urodzone tylko po to, aby stać się przekąską na włoskim talerzu. Były potwornie brudne, zawszone, traktowane okrutnie i bite. Długo musiały być pod opieką behawiorystki, bo na widok ludzi próbowały uciekać na ściany stajennego boksu.

Maks – koń oddany całe życie człowiekowi, kiedy się „zepsuł” został sprzedany handlarzowi, stał na targu kompletnie zrezygnowany bez cienia nadziei.

Bella, Maks i Alsa porzucone zimą w szczerym polu. Wygłodzone i zmarznięte.

Maniek - malutki koziłek wystawiony na sprzedaż na mięso. Teraz to nasza cudowna gadułka, która kocha marchewki i towarzystwo ludzi.

Rózia i Zuzia - dwie sierotki, którym zmarła mama, a gospodarz chciał się ich pozbyć. Dziś to dwie zadziorne kózki, ktore nabrały zaufania do ludzi i innych zwierząt.

To właśnie dla takich zwierząt walczymy, to właśnie one zostają dzięki wsparciu Ludzi pełnych serca wyrwane z rąk śmierci i dostają drugą szansę -  nowe życie. Ale wykupienie zwierzęcia to dopiero pierwszy punkt wydatków, jakie musimy ponosić.

Mamy konie, które potrzebują stałej opieki weterynaryjnej oraz specjalistycznych witamin i suplementów. Dbamy o to, aby regularnie werkować im  kopyta, poddawać szczepieniom i  odrobaczać. Staramy się zapewniać im właściwą dietę, bez której konie nie mogłyby odzyskać zrujnowanego zdrowia. Bardzo prosimy Was o pomoc i wsparcie choćby niewielką kwotą naszych podopiecznych. Samo opłacenie pensjonatu to 7 000 zł miesięcznie. Te zwierzęta zasługują na godne i szczęśliwe życie. Pomóżcie nam proszę zapewnić im właściwe warunki bytowe. 

Pomóżcie nam pomagać, wspólnie podarowaliśmy im życie, więc dajcie im szanse, aby ich szczęśliwe życie trwało nadal.