Ja, dwuletnie dziecko - Bochun. Te konie - jakby nieżywe stoją. Mają taką pustkę w oczach. W równym rzędzie stoją, a przy nich więcej łez. Śmierć wielu już zabrała...

Kwiatów tu trochę jakby mniej

i takie jakby trochę zwiędłe

światła przygasłe,

bardziej mdłe

i konie jakby nie Żywe stoją, 

Maja taka pustkę w oczach,w

równym rzędem stoją,

a przy nich więcej łez,

wyrzutów,

czasem też przeprosin,Matki przepraszają swe źrebak za zdradę człowieka, opuszczenie,złe życzenia,

za to, że urodziły Je groszymi. Przepraszały, że nie mogą ich obronić. 

A Ja stoję i słucham, i pamiętaj jak moja Mama mnie ostrzegała, że mam być grzeczny,uwazac na Siebie. Bo mój jeden błąd i wyślą Mnie na śmierć. Teraz już wiem, że mówiła prawdę 

nie chcę o Niej się zapomnieć,była taka piękna ❤️ przytulała Mnie gładziła chrapa po grzywie.. Później Mnie siła od Niej zabrali, Ja tak bardzo chciałem z Nią być 💔😥

dać jej ostatniego buziaka, nie pozwolili mi na to.. 

Powiedzieli słowo ostre, uderzyli batem Mama kazała mi wsiadać, bo będą bili bardziej.. 

A teraz kłade się  w róg, a może Mnie nie znajdą, może uda Mi się Żyć.. 

Widzę biały, czarny, gniady koń już wyjechał..

Ja czekam na Ratunek 

Czy będzie w porę nie wiem, nie wiem czy zdążą Mnie uratować.. 

Jeżeli nie to, i tak będę wolny, jak już Mnie zabija... 

Błagamy o wsparcie. Każda wpłata ma znaczenie. Każde udostępnienie zbiórki przybliża nas do celu. W tej sytuacji czas jest wyjątkowo ważny. Bez Was się nie uda! Jeśli chciałbyś z nami porozmawiać i zadać jakieś pytanie, jesteśmy otwarci na rozmowę, bardzo serdecznie zapraszamy do kontaktu i pomocy.