Falco, czyli dziki pies i kompromis

Falco to prawdziwy dziki pies. Taki, który urodził się gdzieś w polu albo leśnym wykrocie i żył potem wolny, dając sobie radę tak, jak umiał. Ale ludzie postanowili mu pomóc – schwytali w klatkę pułapkę i zamknęli w schroniskowym boksie. Klatka to klatka - choćby była złota - i dziki pies zaczął w niej marnieć, o socjalizacji nie było mowy, nie wspominając o adopcji. „Duch” był dla niego jedyną szansą. Jest taki film z dnia przyjazdu, gdy biega po sporym boksie jak wilk w klatce i usiłuje wyskoczyć górą.

Ale z czasem zaczął mieć do dyspozycji coraz większe ogrodzone tereny, a potem już nieograniczone nieogrodzone i zdecydował jednak zostać z nami. Może sprawiła to obecność innych psów – zrównoważonych, nienachalnych, spokojnych. Może smaczna Duchowa kuchnia. Niewymuszanie na nim niczego, akceptacja dla jego potrzeby dystansu. Dystans utrzymuje do tej pory, ale z kilkudziesięciu metrów skrócił go do kilkunastu centymetrów. Nie poznał nigdy dotyku człowieka, więc go nie szuka. Obserwuje, podpatruje, uczy się od pozostałych psów. Uczestniczy w spacerach, próbuje włączać się w zabawy, uczy się domu. Nawiązał przyjaźń z Miśkiem, a gdy Misiek zachorował i odszedł, Falco przestał jeść.

Teraz doszedł już do siebie, jest w dobrej formie. A my myślimy, że udało się osiągnąć kompromis: dziki pies nie niepokoi nikogo, wałęsając się po polach i lasach, ale też nie jest zmuszany do niczego, czego nie zna, nie potrzebuje, na co nie ma ochoty. Warunki i sposób organizacji przestrzeni i życia codziennego w naszej fundacji pozwalają na to w dwustu procentach.

Jeśli doceniacie to, co oferujemy dzikiemu psu, prosimy – wyraźcie to wpłatami na jego utrzymanie – to jest ta jedyna część zdobyczy cywilizacji, której Falco naprawdę potrzebuje.