Nie mogę chodzić, pomóż, proszę, Lucjan

Jestem już stary.

Jestem stary, duży, chory... taki nieprzydatny.

Już nie szczekam na obcych, bo ich nie słyszę; słabo też ich widzę. Leżę. Leżę na ganku, czasami się duszę, bo i serce już mam równie stare jak ja. Leżę na ganku, bo już trudno mi się chodzi, nie mogę wstać. Czy jeszcze czegoś mogę oczekiwać od życia? Czy coś mi się należy?

LUCJAN, Lucek, Lucuś... Kiedyś, dawno temu znaleziony w lesie jako 8-miesięczny szczeniak. Został z nami... już 13 lat. Olbrzym, nieokiełznany w harcach, niezastąpiony opiekun i stróż w domu... teraz kolej na nas, na naszą opiekę nad Nim. Zasłużył, jest częścią naszej rodziny. Już od wielu miesięcy chodzi tylko dzięki zastrzykom. Librela; ten tajemniczy środek umożliwiający niezdarne, ale jednak podnoszenie się co rano; a jak już wstanie, to jakoś leci. Jeszcze nie czas na tzw. godne odejście.

Jeszcze w oczach chęć życia, chęć spałaszowania wszystkiego, co spadnie z talerza... a dajemy Mu co tylko zechce, nic już nie zaszkodzi... a da odrobinę szczęścia.

Jest z nami tyle lat, tyle wspólnych wspomnień, tyle zwierząt przewinęło się przez nasz dom, tyle... Nigdzie razem nie wyjeżdżaliśmy; LUCJAN uważał się za zbyt doskonałego kierowcę, żeby Go mogły powstrzymać jakiekolwiek zabezpieczenia w aucie; my byliśmy zbyt odpowiedzialnymi kierowcami, żeby się dzielić z LUCJANEM kierownicą... I tak siedzieliśmy sobie w naszym ogrodzie wędrując gromadnie na spacery... już nie wędrujemy.

Miał LUCJAN wielu podopiecznych w domu; koty, psy, królik, a nawet KRUK GUNAR ufał Lucjanowi. LUCEK pomagał w opiece, był przy adopcjach... Zasłużył na pomoc, na ułatwienie, a nawet na umożliwienie dalszego życia. LUCJAN chodzi tylko dzięki Libreli.

I na tę Librelę zbieramy, bo to koszt ponad 400 zł miesięcznie; bo Lucek to bardzo duży pies, 50 kg wciąż ma, choć powoli znika. Prosimy o pomoc... tyle, aż tyle.