Chore psy wyciągają łapy po pomoc... Musimy im odmówić?

Jesteśmy ostoją dla skrzywdzonych zwierząt 365 dni w roku. Dzień i noc ratujemy pobite, sponiewierane i zaniedbane przez człowieka zwierzęta. Nie tylko psy i koty, ale i konie, owce, świnki, krowy i wszystkie inne zwierzęta, które potrzebują naszej pomocy.

Groot po trafieniu do nas

Groot teraz, 2 lata później. 

Dotkliwie poznaliśmy, czym jest prawdziwe cierpienie, skowyt bólu i strach. To nasze spracowane dłonie bez ustanku udowadniają naszym braciom mniejszym, że można zaufać człowiekowi, to my, cierpliwie połykając łzy, opatrujemy ich rany i to na nas spoczywa obowiązek pokrycia kosztów utrzymania ponad setki zwierząt pod naszą opieką.    

Chcielibyśmy zajmować się zdrowymi psami... Naprawdę!

To łatwe, kosztuje mniej bólu, nerwów, mniej guli w gardle i skurczów żołądka, ręce nie trzęsą się z nerwów, a zimny pot nie spływa po plecach na myśl „Czy przeżyje, czy da radę? A jak cudem się uda to jak my za to wszystko zapłacimy?”

na zdjęciu Layla w fundacji od 5 lat zabrana ze schroniska z guzami listw mlecznych, nie widząca na jedno oko, na dożywotnim USG, ostatnia operacja tydzień temu. 

Nie mamy tyle szczęścia, aby trafiały do nas zdrowe psy. Ciągle naszej pomocy szukają psy, które zawiódł człowiek – zranił je. Pobił. Wyrzucił i sprawił, że wpadły pod samochód. Nie chciał wydawać pieniędzy na leczenie i doprowadził do tego, że niewielkie zapalenie stało się zagrażającą życiu, wyniszczającą chorobą. Albo po prostu: nie wykastrował suczki, sprowadził nowe psie życie na świat, a potem odwrócił się, wzruszając ramionami.

Tekla po operacji bioder, usunięciu przedniej łapy. 

Tymczasem rzeczywistość przytłacza. Zbyt wiele zwierząt potrzebuje pomocy, a ich koszty utrzymania tylko rosną. W tej chwili pod naszą opieką przebywa 136 zwierząt, w tym 86 psów. Ostatnio trafiły pod naszą opiekę same chore zwierzęta (psy, koty, bo o koniach tu pisać nie będziemy, to inna długa historia)

Iłża w domu tymczasowym 

Inflacja jest zabójcza, pandemia wciąż zbiera swoje żniwo, a my z całych sił walczymy, aby znów nie popaść w długi, aby dramatyczna sytuacja z początku roku się nie powtórzyła. Tylko żeby mieć pewność, że się nie powtórzy, powinniśmy zamknąć serca. Powinniśmy postanowić sobie, że nie przyjmujemy absolutnie żadnego psa więcej. Ani jednego. Nawet jeśli będzie umierał, jeśli będzie wył z bólu, jeśli będziemy ostatnią deską ratunku. Nie i już.

(na zdj. Potato, znaleziony przy trasie szybkiego ruchu, z chorym sercem i babeszjozą)

A kim wtedy będziemy? Kim się staniemy – my: fundacja, ale też my: ludzie – jeśli nie będziemy biec z pomocą, słysząc błaganie? Czy będziemy jeszcze ludźmi, jeśli zaczniemy mówić: twoje życie się nie opłaca?

Niteczka urodziła się z bezmyślności cZŁOwieka, jego braku odpowiedzialności i braku wiedzy o bezdomności psów. Kiedy się o niej dowiedzieliśmy i o jej losie - czy mieliśmy odmówić jej pomocy? Maleńkiej sunieczce, która z powodu podejrzenia wodogłowia wymaga rezonansu i konsultacji neurologicznych, a już spędziła w klinice tydzień, generując koszty?

(na zdj. Niteczka z wodogłowiem)

A może trzeba było zostawić w schronisku Barona? Bardzo możliwe, że w końcu by go uśpiono (i problem z głowy)? Barona, berneńskiego psa pasterskiego z historią agresji i pogryzień, którego nikt nawet nie próbował diagnozować w stronę zaburzeń neurologicznych albo bólu (to częsta przyczyna nieuzasadnionej agresji u psów)? My postanowiliśmy spróbować. Baron jest dużym i trudnym psem – koszty leczenia i hotelu z behawiorystą będą ogromne. Ale czy to wina Barona?

(na zdj. Baron)

Albo Iłża - cudna, młodziutka, w której ludzie zakochują się od pierwszego wejrzenia, najsłodszy na świecie okruszek i księżniczka. Z wielką raną między oczami, którą weterynarze określili jako kłutą, zadaną nożem przez człowieka. Komuś bardzo zależało, żeby ją skrzywdzić, nie tylko chciał ją zabić – chciał, żeby cierpiała. Trzeba było odwrócić wzrok na widok jątrzącej się, przeraźliwie bolącej rany?

(na zdj. Iłża, dźgnięta nożem)

No i Madera, błąkająca się po podwarszawskiej miejscowości. Skóra i kości, do tego niewidoma. Pies mieszkający przy domu seniora, wszystkich i niczyj. Nikt nie poczuwał się do zabrania jej do weterynarza. My zabraliśmy. Diagnoza: przewlekły stan zapalny wielonarządowy. Trzustka i wątroba oberwały po całości, z jelitami, żołądkiem i nerkami też niedobrze. Suczka w szpitalu spędzi minimum dwa tygodnie, a koszty jej leczenia to co najmniej 5 tysięcy złotych. Mieliśmy zostawić ją na ulicy?

(na zdj. Madera - niewidoma, z przewlekłym wielonarządowym zapaleniem)

I co? Mamy im odmawiać? Jak powiedzieć im „Sorry, mały, mała, ale jesteś tylko niepotrzebnym balastem na tym świecie, musisz sobie jakoś radzić. No albo umrzesz. Bywa”? Jak po czymś takim spojrzeć sobie w oczy w lustrze?

(na zdj. Rio, niewidomy psiak znaleziony tuż przed śmiercią, z zaawansowaną babeszjozą)

Sensem naszego działania, jego podstawą, są ich mokre nosy wtulone w nasze dłonie, ich rozmerdane ogonki, którymi machają na nasz widok z każdym dniem śmielej. To ich pierwsze szczeknięcia, to bieg na niepewnych jeszcze nóżkach, to posiłek zjadany z coraz większym apetytem.

To szczęście w ich oczach na zdjęciach, które dostajemy od ludzi, którzy je adoptowali…

Niteczka, Baron, Madera i Iłża to tylko kilka spośród wielu psów pod naszą opieką, z których wiele wymaga pomocy weterynaryjnej. Moglibyśmy Wam opowiedzieć o Reni z paskudnym złamaniem łapy, o Felku, szczeniaczku, któremu urwano ogon, o Rio, który ledwie uniknął śmierci na babeszjozę… o wielu, wielu innych.

(na zdj. Renia znaleziona z połamaną łapą i babeszjozą, czeka na skomplikowaną operację)

(na zdj. Felek z tymczasową ciotką)

Bez Was nie ma nas. Dzięki Wam możemy nieść ratunek, wsparcie, ukojenie. Wspólnie decydujemy się pomagać tym zwierzakom: razem z Wami, bo wiemy, że i Wy nie jesteście w stanie patrzeć obojętnie na ich cierpienie. I dlatego dziś prosimy: pomóżcie nam je leczyć! Nie zamykajcie serc na bezsensowną krzywdę, jaką człowiek wyrządza psom… Z całego serca dziękujemy za Waszą dobroć.