Pilne! Umierają na naszych oczach... Kleszcze zabijają nasze psiaki. Pomóżcie nam prosimy!

Jesteśmy tylko zwierzakami, kochamy i chcemy być kochani. Kochamy tych, którzy nas kochają, a nawet gdy nas ktoś skrzywdzi, przebaczamy i kochamy nadal... Ale u nas w zwierzakach porzuconych, w duszy istnieje wieczna walka. Serce i umysł, które zawsze się kłócą. Nie potrafimy pogodzić jednego z drugim. Emocje, które w nas drzemią, mówią bądź jak Oni Tobie. My świetnie je ignorujemy, często je ukrywamy. Oszukujemy sami siebie, innym pomocy udzielamy, jak umiemy, dzieciom chorym, niewidomym. A sami sobie pomocy nie potrafimy udzielić. Często czujemy się zbyt godni na czyjąś pomoc i marnie kończymy. A gdy kierujemy się zwierzęcym rozsądkiem, nie wiemy, co możemy stracić. Boimy się zazwyczaj tego, co przyniesie jutro, czy będzie nam ciepło, czy ktoś da nam jeść...

Ale warto patrzeć z nadzieją do przodu, bo nadzieja czyni cuda, a cuda rodzą miłość. Zaraz przypomina nam się, jak było na obrzeżach śmietniska w zimnej folii, piąstki nie ma komu już uściskać, zimno brak nadziei, aż nagle anioł nasze łapki ściska, pod całunem czarnej nocy. Tak samotnie wśród odpadków leżał, nie jeden z nas - samotny, zimny, bez pomocy, jeden chory, inny biedny... Gdzieś w oddali pies zaszczekał, zwęszył jednego z nas i z pomocą biegnie, lecz ratunku nie doczekał martwe już ciałko psa jedynie ma... Chodzimy w ciemność, brodząc w krwi, zranieni przez świat popękanego jak niebo. Z którego nagle sączy się dobro i dłoń pomocy, daje nam zbawienie nie łańcuch, nie komórka ciemna, a miłość, która trwa i razem ze wszystkimi. Tak właśnie budzimy się w naszym azylu, naszej oazie, lecz i tutaj potrzeba pomocy...

Kochani, prosimy, pomóżcie nam. Mamy już zamówione tabletki na kleszcze, ale nie możemy ich odebrać, liczy się każda złotówka. Dziękujemy serdecznie!