One z nadzieją wciąż patrzą na mnie, na Ciebie, na przyszłość...

„W słońcu patrz skrzy się śnieg,
Szron na drzewach jak koronki.
Spoza gór, spoza rzek,
Spoza łąki i rozłąki
Spoza leśnych, srebrnych cisz,
Jakby dzwony, skądś dzwoniły
I mówiły światu: słysz!
Nic się nie bój świecie miły!”

Pamiętacie ten czas, kiedy dni robią się coraz krótsze, a wieczory długie i pełne wspomnień? Ten czas, grudniowy czas, magiczny czas... Wszędzie słychać dźwięk dzwoneczków, a po świecie niesie się kolęda. Ulice rozbłyskują tysiącami kolorowych światełek. Czas oczekiwania, pełen nadziei i wiary w lepsze jutro. W końcu czas obdarowywania i dzielenia się. Nikt z was chyba nie zaprzeczy, że ten mikołajkowo-świąteczny okres zawsze był wyjątkowy. Wielu z nas cieszyło się ze spotkań z bliskimi. Wielu z nas, choć te kilka dni w roku miało czas by w końcu odpocząć i popatrzeć z optymizmem w przyszłość. I chyba każdy z nas myślał, że tak będzie zawsze, z roku na roku, z pokolenia na pokolenie…

Niestety przyszedł rok 2020, który wywrócił do góry nogami cały świat. Zaraza, która zbiera śmiertelne żniwo… Czas, w którym nic nie jest już takie, jak było. I nagle jakby światełka przygasły, jakby dzwoneczki ucichły… Między radość i nadzieję, wplątał się niepokój i lęk. Odizolowani, zamknięci w czterech ścianach wciąż śledzimy statystyki zachorowań. Zadajemy sobie pytanie, czy w ogóle będzie nam dane w te święta spotkać się z bliskimi.

Czas pandemii jest ogromnie trudny chyba dla każdego z nas, lecz tak naprawdę nie tylko nas, ludzi, dotyka ta tragedia. To trudny czas także dla wielu porzuconych zwierząt. Porzucanych o wiele częściej niż wcześniej. W trosce o swoje zdrowie, życie, pracę, najbliższych, w całym tym zamieszaniu wielu z nas zapomniało o naszych „braciach mniejszych”. Trudno jest także u nas, w naszej kociej fundacji. Od początku pandemii mamy ręce pełne pracy. Tylu zgłoszeń i próśb o pomoc nie mieliśmy chyba nigdy wcześniej. I choć nas także dotykają kwarantanny i ograniczenia, choć też martwimy się o bliskich, o siebie, o przyszłość, cały ten czas w pocie czoła staramy się pomagać, tym które nie poproszą same o pomoc – czyli kotom.

W ten grudniowy, świąteczny czas nie chcemy już więcej zastanawiać się nad kolejnymi obostrzeniami. W ten magiczny czas myślimy o naszych kocich podopiecznych, którzy tak bardzo chcieliby, by i w tym roku odwiedził ich Mikołaj. One wciąż czekają na pełną miseczkę, na mięciutkie posłanie, na dłonie, które pogłaszczą delikatnie, na tego kogoś, kto pokocha i zaadoptuje. W tym swoim czekaniu i kociej wierze w ludzką dobroć często walczą także o zdrowie i życie. My z całych sił staramy się, by niczego im nie brakło, choć finansowo jest coraz trudniej.

Lecz choć nie słychać już dzwoneczków, nie migają kolorowe światełka, to wcale nie oznacza, że tych świąt nie da się uratować. Choć nie mamy wpływu na kolejne ograniczenia, choć pewnie nie wyzbędziemy się tego niepokoju, który tak wdarł się w nasze życia, wciąż jest coś, czego nie zabronią żadne zakazy; wciąż możemy dzielić się i obdarowywać: dobrem, miłością, wzajemnym wsparciem. 

Dlatego dziś, w ten przedświąteczny czas, wyjątkowy czas, prosimy, podziel się sercem z naszymi kociakami. One z nadzieją wciąż patrzą na mnie, na Ciebie, na przyszłość, która wciąż może być szczęśliwa.

„Niech cię głowa już nie boli
Niech cię smutna myśl nie trapi
Bo od dziś, bo od dziś
Pokój ludziom dobrej woli.
Otwórz oczy, znów się zbudź
Z mroku czarnej melancholii
I ptaszęcym głosem nuć:
Pokój ludziom dobrej woli!”

*Cytowane fragmenty pochodzą z utworu „Całą noc padał śnieg” z albumu „Kolędy na koniec wieku” [muzyka Zbigniew Preisner, tekst Marian Hemar, wykonanie Beata Rybotycka]