Chłoniak - czy to dla mnie wyrok?

[Aktualizacja 23.05.2018]

Dziś po południu Udis przegrał walkę z chłoniakiem i biega szczęśliwy za Tęczowym Mostem.

Więcej informacji podamy jak ochłoniemy.

Jestem Udis, mam 7 lat. Miałem kiedyś dom, właściciela. Dziś znam smak goryczy i bólu, gdyż porzucił mnie on jak zbędny, nikomu niepotrzebny przedmiot.

Z dnia na dzień stałem się niechciany, niekochany i samotny. Trafiłem do fundacji i kiedy małymi krokami szła w moją stronę szansa na nowy dom, padła diagnoza mająca odebrać mi wszystko, co posiadam - życie...

Od tego dnia żyję w związku z moim najgorszym wrogiem - chłoniakiem. Mam szansę na wyzdrowienie, na przeszkodzie stoją tylko pieniądze. Spójrzcie w moje oczy, zobaczycie niesamowitą wolę walki i chęć do życia. Pomóżcie mi pozbyć się raka i doczekać adopcji do wymarzonego domu. Takiego do końca już życia…

Gdyby Udis mógł mówić, z pewnością tak by powiedział. Nie umie, dlatego to my prosimy o pomoc w jego imieniu.

Udiska przyprowadziły do nas dzieci. Stał przy drodze, brudny i głodny. Sprawdziłyśmy szybko chip. Bingo! Jest właściciel! To oczywiste, przecież tak piękny i mądry pies musiał sie komuś zgubić. Pewnie tęsknią. Pewnie się ucieszą! Szybki telefon i totalne rozczarowanie… Pan już go nie chce. Bo ucieka, bo właściwie od początku nie był zbytnio chciany, bo po co mu taki pies…

I tak Udis został u nas. Niestety, jakoś nie miał szczęścia i długo czekał na dom. I wtedy nastąpiło najgorsze. Wieczorem wszystko było w porządku, rano pies nie mógł się podnieść z posłania. Weterynarz, badania, pobranie wycinków i stresujące czekanie. Wyniki z laboratorium zwaliły nas z nóg. Chłoniak. Przy tylu psach mamy bardzo ograniczone możliwości finansowe, ciągle na coś brakuje. Ale decyzja była jednogłośna, próbujemy go ratować.

Wizyta u onkologa w Warszawie dała nam nadzieję. To chłoniak  komórkowy typu B. Chemia świetnie sobie z nim radzi tylko... no właśnie. Udis powinien wziąć 16 cykli chemii. Każda z nich to 210-240 zł. Do tego podróż do Warszawy - 200 km za każdym razem.

Nie stać nas na to, nie stać nas na leczenie, nie jesteśmy w stanie pomóc temu psu. A on patrzy tak prosząco… Błaga o szansę na życie, życie, które przecież może być jeszcze cudowne… Nie możemy odbierać mu tej nadziei, nie możemy pozwolić na to, żeby chłoniak zabrał nam go bez walki. Jednak bez Was nie damy rady. Uratujmy, proszę, Udisa razem.