Uratowaliście Oktawię. Klacz już urodziła!

Oktawia zrobiła to, czego nie wolno robić żadnemu koniowi. Zawiodła człowieka i naraziła go na stratę finansową. Bo nie dość, że jej ostatni źrebak umarł, zamiast pojechać na rzeź, to teraz Oktawia nie chce się wcale zaźrebiać, choć pan ją prowadzał do dwóch ogierów. Nie, nikt jej nie badał, nie wezwano weterynarza, bo i po co? Jeszcze by się okazało, że trzeba wydać pieniądze na leczenie.

Handlarz mówi, że Oktawia sama na siebie wydała wyrok. Śmieje się, że głupia jest, bo gdyby była mądrzejsza, to co rok dawałaby źrebaki. Jakby miała na to jakikolwiek wpływ. Ale dla większości właścicieli koni to bez znaczenia kto zawinił, decyzje i zależności są banalnie proste.
Zwierzę zarabia, to żyje, a pasożytów co tylko kosztują, nikt nie będzie trzymał.

Stanęła wiec Oktawia w szeregu tych, dla których nie ma już żadnej pracy. Żadnych zadań. Żadnej przyszłości. I tak samo, jak pozostałe, czeka na zabicie. Mierząc się z tym, co nieuniknione, przestraszone i przez nikogo już niechciane, czekają na śmierć. To dla nich ciężka próba. Szarpią się, szamoczą tak, ze sznur do krwi tnie ich potylice. Walą kopytami o beton, rżą przeczuwając, co je czeka.

Oktawia, gdy ja handlarz wyprowadza, nie potrafi ustać ani chwili. Rozpacz i panika. Nie rozumie, czemu ma zostać zabita w ubojni. Nie wie, co złego zrobiła ani kiedy. Nie chce umierać. Chce żyć. Ale człowiek odebrał jej swoją decyzją prawo do życia.

Nie mamy wiele czasu na wykup przestraszonej klaczy. Do 20 kwietnia musimy za nią zapłacić. Potrzeba na to aż 9600 zł. To dla nas ogromna kwota. Handlarz nie chce tyle czekać na spłatę, bo Oktawia blokuje mu miejsce. Mamy dać pierwszą ratę w przyszłym tygodniu i ją zabrać, jak nie spłacimy, sam przyjedzie i ją zabierze.

Prosimy. Stańcie z nami po jej stronie. Pomóżcie ją ocalić. Bez Was nie zdołamy jej uratować.