Dla Julki z łańcucha

"Nadzieja bierze mnie w ramiona i trzyma w swoich objęciach, ociera mi łzy i mówi, że dziś, jutro, za dwa dni wszystko będzie dobrze, a ja jestem na tyle szalona, że ośmielam się w to wierzyć."

Ta nadzieja właśnie ocierała przez lata łzy Julki, cichy szloch i wołanie o pomoc. Ta nadzieja dawała jej sile, aby żyć - pomimo bólu, głodu i strachu. Nadzieja... Julka nie chce myśleć o przeszłości, bo wtedy jedyne, co widzi, to bol, krotki łańcuch, zimno i strach. Potworny strach, który nie pozwalał podnieść głowy.

Julka wie, że to, co przeżyła, pozostanie w jej małym, kruchym ciałku na zawsze... Nie chce patrzeć za siebie. Ma w sobie nadzieje – nadzieje, ze teraz będzie tylko lepiej. "Przeszłości nie da się zmienić, ale przyszłość wygląda całkiem nieźle. Jest pełna nieskończonych możliwości."

Julka trafiła do nas z interwencji. Ze względu na stan kacheksji, zagłodzenie, chorą trzustkę musi być na specjalistycznej karmie oraz lekach. Ma też niedoczynność tarczycy i chorą skórę. Potrzeba dużo czasu i środków, aby z kilkunastokilowej suni wyczarować znowu śliczną owczarkę, którą jest Julia. To fizyczne dolegliwości. Jeszcze więcej czasu potrzeba, aby odbudować w niej wiarę w człowieka, wiarę, że do końca swoich dni nigdy więcej nie zazna głodu ani zimna. I że człowiek potrafi dawać miłość i dobro. Nie zaś ból, którego doświadczała w swoim krótkim życiu.

Wprowadzanie Julki do Chaty (kiedyś nazywała się Luna).



Julka ma tylko 3 lata... Tylko i aż. Bo to trzy długie lata bólu, głodu i zimna... Chcę, aby każdy nowy dzień potrafił zamarzać jej wspomnienia i by ich miejsce zajęły miłość i bezpieczeństwo. Bo "Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać nawet podczas wichury".

A Julka już wie, że od teraz wszystkie wichury zawsze będą ją omijać. Bo ma to, co jest najcenniejsze – miłość i bezpieczeństwo, i swoja nadzieję na nowe życie bez bólu.